Στα κρατητήρια των δακτύλων μου - τα φθαρμένα παπούτσια μου, με τις φλέβες λυμένες να σέρνουν το άτακτο χώμα (ένα συν ένα τα φυλακτά της ωρίμανσης - προλογική νηστεία ο δρόμος της αποκάλυψής σου). Στο αχανές δέρμα που σβήνει σαν ορίζοντας στην προσμονή μου, η προσμονή μας διχοτομείται από βροχή να παίρνουν μνήμη τα παράθυρά μας, να βλέπουν νερό τα χέρια μας κι ανέμους. Τα παλιά μας βήματα να εντείνουν τη θάλασσα και να μας βρίσκουν πέτρινα λάφυρα λάβας ηφαιστειακής και μακρινή συντέλεια. Ενορχηστρώνω εισπνοές σε χορούς ιερών, με λαβωμένες κερκίδες παλιών φαντάρων στ' απόσταγμα των φυλακίων και σου μιλώ σε σπάραγμα. Στ' άρωμά σου η βροχή με όλα τα περιστατικά της κοσμογραφίας κι η πληγή.
