σε μια παράλληλη βροχή
ο ωκεανός μου θα είναι σύμπαν -
να ορίζω το "λείπει" με λύπη
που αρνήθηκε ο θεός μου
την απραξία των γραμμάτων σου, παρά
τα τόσα μηνύματά μου,
και την αδεξιότητα της θαλάσσης ν' αρνηθεί
τη βαρύτητα μιας καταιγίδας.
νυχτώνει πάντως,
κι αφού δικαιούμαι μια τελευταία πεθυμιά
εγκαταλείπω τις βαρύγδουπες λεκτικές εμμονές
για των λαθών τ' αφρίζοντα,
εγκαταλείπω και την όραση
για της αφής την ασέλγεια
να μου σκάει το κύμα όταν κοιμάσαι
και στο "όχι" της θαλασσοταραχής.
