όσο ανεβαίναμε επίπεδα, σκαρφαλώναμε τις σιωπές μας στα αποσιωπητικά της συνέχειας, με τις διαχρονικές παρεκκλίσεις μας στους χειμωνιάτικους σταθμούς. / ίσως αν άγγιζες μια ανεμώνη, να θυμόσουν την αρχή, και να μιλούσα με τα κρυμμένα σου στα νεφελώματα του νήματός σου. / κι όσο ανεβαίνουμε επίπεδα, σε παράλληλα επίπεδα, αιμορραγούν οι ανάσες μας, που δεν μπόρεσες να παραδεχτείς ότι το νεύμα μου είναι το γέμισμα του νωπού δειλινού με δίχως εποχές και χώματα, κι ο παραλλαγμένος καιρός που έπαψε να τρέχει χαμηλά- η μαύρη λάσπη, που κρατάει άδεια τα μάτια των πειρατών. κι εκεί, γεννάται πόνος και καταφύγιο - με τις σειρήνες μερόνυχτα -. κι όσο μαγεύω τη μαγεία μου μιλώ με τη δύση.. να της πω..: "τι όμορφα που λιώνεις τη βροχή στα όστρακα των φτερών σου..!" ένα πουλί, άγριο πουλί, ακροβατεί στον οίστρο μου και είσαι. ..μα, είσαι εδώ -;- σιώπησε το κάστρο μου και τρομάζω.
