Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

αστραπή το παρόν
























πόσο τετράγωνα μίκρυναν τα παράθυρα των ανθρώπων.. -!- και πόσο ανεξάντλητοι οι κύκλοι των αμαρτιών μας πάνω απ' τα παράθυρα..-!- η επίγεια κατανάλωση του χρόνου μας ξοδεύτηκε σε μια ξενιτιά μου και μια άγια ματιά σου τη τάξει των θνητών, με αταξία πλανητών στ' αγριεμένα μάτια μας που έπιναν το σύμπαν, με την ανυπότακτη μανία καθαρμών στη μυστική οδό του ασυννέφιαστου στην πύλη των τιτάνων εν ώρα μανίας. με αγρύπνια ήχων σιωπών, πάνω απ' τα κάθετα, να ουρλιάζουν τα υπερκόσμια - φαινόμενα αόρατων από τα τυποποιημένα μάτια του νου με κραυγή εν κρανίω, στην πέτρα και στη σάρκα που στένευε τη σάρκα των τρελών, κι ενώ χυνόμουν στα πέντε της θαλάσσης αστραπή το παρόν, στο μέλλον του έρωτα με βλέπεις. ξεχειμωνιάζει το άχρονο σε ξέφρενο δειλινό. στο παράπλευρο της Νύχτας βουνό των βράχων, στη Σελήνη που ορώ, η Σελήνη μας στο χαμόγελο των Νερών, στα πελάγη με τα χέρια του άπειρου και της αρμύρας τα χείλη στα χείλη των ιερών, που τα σίδερα ματώνουν από πύρωση των θεριών, θεριεύεις μαζί μου. σε έχω στ' απέραντο και με κατέχω άσβεστο. τότε που στέκομαι απερίγραπτος κι εκτός, τα παράθυρα σκίζονται των ανθρώπων - εφημερίδες κατοχής για τη συσκότιση των καημών - βαρκάκια στο στόμα μου των οπών σου το κύμα. και φτάνω, από ένα φεγγάρι, φεγγάρι μου, έξω από τα κλειδιά των αβύσσων. περνάμε τρελοί πρόσφυγες καταρρέοντας την πλάνη και το χώμα. στη μυστικότητα των κήπων περνάμε αιώνες. θυμάσαι τη βροχή -;-