Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

..μείνε..




















Τόσα δέρματα που όφειλα ν' αδειάσω
δεν μπόρεσα ποτέ μου να λησμονήσω
τις πολιορκίες με τους αλμυρούς σταθμούς.
Χιόνιζε πάντα απέναντι και μέσα μου εσύ
με βαλίτσα αιμορραγούσα παλιών "εγώ".
Τόσα αγρίμια που φυλάκισα στο στήθος μου
η φωνή μου βρυχάται στα εκδοτήριά σου.
Το ράπισμα των φιδιών κι η κρυφή ανάσα
το παράθυρο του βαγονιού που δεν σταμάτησε να κλαίει 

η αρχαία γλώσσα της θαλάσσης
και η νύχτα που τρέμει στ' αξημέρωτα νέα -
εικόνες που σπάνε το βλέμμα μου σε μύρια -
Θα χαζέψεις το χάος μου στο ανάκλιντρο της προσμονής μου-;-
Να μαζέψεις τα κομμάτια μου / πόσα σκοτάδια άβυσσος
να σκαρφαλώσω τα άσματά σου...(;)-!- /
..Δεν ήταν και ήσουν κι εκπνέω ακόμη βουνά.
..Στα εκδοτήρια που ξενυχτήσαμε
κι απέναντι χιονίζει "να μένουμε"
πόσες σάρκες γέρασα με δαγκωμένα χείλη
σε "μαζί μου" καθρέφτες μιας αναμονής
κι ένα σε .. έφυγε το τρένο
κι άδειασαν κι οι σταθμοί._