θάνατος, δεν είναι, τώρα, οι κάργιες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια
- εκσυγχρονίστηκαν οι καιροί -
μα οι φράχτες στα μυαλά μας, και το λιβάνισμα της παραμόρφωσής μας.
παρασημοφορεμένοι τενεκέδες στην καθημερινή δίνη των παγκόσμιων γιορτών και της στημένης *παρα*ποίησης στα τέσσερα, για το δαγκωτό τέσσερα της υποταγής μας._
* έξω οι μέρες γρυλίζουν πόνο και χείλη συμπληγάδων κραυγών, που πρόλαβαν να μαγκώσουν τη γλώσσα που λάλησε φιλί, κι ο κόσμος βυθίστηκε. αποστεωμένα μέλη στου διαστρεβλωμένου Ιορδάνη τα άγρια ύδατα._