κι αφού με τόσα ποιήματα που ξεφυλλίσατε,
που αποστηθίσατε και χειροκροτήσατε,
που βραβεύσατε και αναρτήσατε,
που κλάψατε μα και που γράψατε,
κι αφού με τόσα, λαπάδες μείνατε
να σας σέρνουν σα ζώα στα σφαγεία
στη δουλοπρέπεια μιας κάλπης
στα συνθήματα, στα δήθεν ονείρατα μιας χαραυγής,
να πιστεύετε σ' ελπίδες, προσποιούμενοι άνθρωπο,
προσποιούνται ποιητήν οι ποιητές σας
την εποχή που θάβετε τα παιδιά σας
και δεν το βλέπετε, και δε γρονθοκοπείτε
και υποκλίνεστε στο σαδιστή σας,
στον κυβερνήτη σας, στον τρόμο του ξεβολέματός σας
απ' τη συνήθεια της μισής μπουκιάς σας,
οι μορφωμένοι απάνθρωποι, τα ανθρωπάρια των χορών σας,
κι οι κύκλοι κλείνουν χτυπώντας προσποιούμενοι αρχή,
κι οι προσποιούμενοι ποιητήν οι ποιητές σας
χορεύουν μαζί σας προσποιούμενοι έρωτα.
Οι τάφοι ανοίγουν ομαδικοί και δεν προσποιούνται.
