Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

ένα αλάνι














Όταν μιλάς κατηγορώ για πολυτεχνεία,
να ξεπλένεις τη γλώσσα σου

η τύφλα της υποταγής σου, σε σαπίζει ανώνυμο κρέας
Εκείνα τα πολυτεχνεία, με τις ματωμένες βαφές

κι ετούτα, με τα μαυρισμένα σινιάλα,
σε προειδοποιούν προς κατεδάφιση, λένε οι γραφές.
αλλά..πού...εσύ...-;-
Με ρωτάς για το όνομά μου, το μπόι, τα μαλλιά μου, λες
να με προξενέψεις στο άδειο σου
"Τίποτα", σου απαντώ. "Τίποτα με λένε".
"Τίποτα" δηλώνω και στους δελτάδες
στα κυνηγητά τους στην πόλη μου
κι έξω απ’ τις αμυγδαλέζες που μ’ έπνιξαν στα χημικά
«Τίποτα» τους έδειξα ταυτότητα
Στις τρίτου τύπου φυλακές, «Τίποτα»,
είπα για το φύλο μου

κι ας είναι Άνοιξη, μου λένε,
φύλλα δεν έπιασαν τα δέντρα

και τα σκυλιά τα βράδια κλαίνε στις βροχές.

Στη διαπραγμάτευσή τους με το θάνατό μου,
η ζωή μου ξελιγώνεται στην πείνα
και δεν μπορώ να ανταλλάσσω τραγουδάκια από τα inbox
όταν οι γκόμενες χαλβαδιάζονται προς έμπνευση άνθισης
ούτε μοστράρομαι φιγούρα με ηλίου, και
ποια χαρά γκαζιάς να μοιραστώ;
Κι άκου..: «αν σου χαλάω το χάλι, σπάσε! Έτσι απλά και χύμα: Σπάσε!»
και «Τίποτα», σου λέω. «Του ιι π οοο τα ααα!»
α!!!! κοίτα μη σου σπάσουν και τ’ αυγά,
αφού το καλσόν σου το ξέσκισες τελικά

*ένα Αλάνι απ’ το λιμάνι. Εγώ. Να θυμάσαι το λιμάνι -!-*