αναδυόμενα χιλιόμετρα

Όταν εγώ ήμουν εδώ, εσύ θυμόσουν εκεί  -

αφηρημένη έννοια χτυπημένου πάθους

που μαράζωσε το ρυθμό -
Κι όταν εγώ περπάτησα εκατόν ογδόντα,
με μοίρες τυφλές σε πορεία οίστρου,

εσύ ξεχάστηκες στο γρύλο του χρόνου

Κι ας φώναζα – χρόνος δεν υπάρχει –

άκουγες απόκρυφα -;- άκουγες, γδούπους τίποτα.

Τα ραντεβού στα τυφλά ∙

κλεφτρόνια, μου ρήμαξαν τα ράφια.

Φλογερά δειλινά ανάβουν τις φλέβες μου

και σπάραγμα φυγής

καπνίζει το θεό μου

Ξεστρώνω δρόμους νυφιάτικους

με ξυπόλητα πόδια

σ’ επικείμενη γάγγραινα,

και κλωτσάω το χθες μου

σε εγκατάλειψη νηστικού

στις καπιταλιστικές πολιτείες.

Γέλια τρομαχτικά μάγιστρου ναρκομανή

τρυπάω με τα τακούνια

που οι γόβες κράτησαν τις παλάμες μου

σε θερμοκρασία υπέργεια

σε τόπο υδάτινο,

που φωλιάζουν οι αγκαλιές σου

Τα υγρά σου τρέχουν κύμα

στους νευρώνες μου

μ’ εφτά αλόγατα σε αστρικές συνδέσεις,

να λένε πως παραλογίζουν το φεγγάρι μου,

που κρατάω φωλιά τα μυστικά μας.

Κι είμαι κι εκεί, κι εδώ -

αναδυόμενα χιλιόμετρα,

σε νύχτες άπειρες,

μια Νύχτα, που θυμάσαι. _