Ένα κορίτσι βιασμένο ανιχνεύω
με χείλη κρεμασμένα φυγή ολέθρου
Πανικός σε εγρήγορση
Απομόνωση τρελή
Απύθμενης κουφάλας σε πυρετό απόγνωσης
Να γίνει το νεφέλωμα βροχή
Με τρύπιες στέγες να γυρίζει μια άβυσσος
Απ τις στεριές που λήστεψε ο Ποσειδώνας
Να φτύσει ροή και κόσμο άμετρο
Σε αρμονία μυθική καβάλα η τρίαινα
Σ έναν καιρό που βουλιάζει
Στα χέρια μου σφιγμένα μυστικά ∙
Λούκια, κλειδιά, στο χάος φως
Κι ενώ εκείνη παραμιλά για πυρετό
Ξεδιπλώνω το πέρα υγρό
Από έγκατα επώδυνα
Φυλακών υψίστης ασφαλείας
Αφέλεια των περαστικών
Να μην αγγίξουν το κάστρο μου ∙
Ένα βαρέλι νερό
Και το ποτήρι μου.
Δαγκώνω το ποτήρι με λύσσα
Τινάζω αίμα στα μαλλιά της –
Περιθώριο σε παρόντα καιρό
Και φιλί Ζωής ∙
Δυο ανάσες, κόκκινο
Και μαύρο πνιχτό χαμόγελο –
Καταπώς μαίνεται στους ξενιτεμένους. 