Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

μονόλογος για δυο



Όσο και να μην το πιστεύεις
σε περίμενα. Είναι
που οι νύχτες με κάνουν
να παραμονεύω τα τρένα -
και μη σκεφτείς διόλου το
περίεργο, ή κάποια, ας πούμε
μανία για το κάρφωμα της στιγμής
Είναι που
οι νύχτες μ’ ανασαίνουν αλήθειες
ολισθαίνοντας στη φυγή και
στο για πάντα εδώ -
κάτι παλιές τους συνήθειες, που
δε λέω να ξεκαρφώσω και
στήνω τη δική μου αριθμητική
αφού κανένας δε μου ΄φυγε
και όλοι στο πέρα
Όμως έτρεχα μακριά από
παιδί
σα να μη χώραγα στο τώρα και
πουθενά.
Με τ’ αξιώματα δεν μπλέκω –
Μικρόνοοι οι άνθρωποι
Πώς να συλλάβουν που
τα τρένα
ακόμη και νεκρά ταξιδεύουν -;-
Ναι,
είναι φορές που
τ’ ακούω να μουγκρίζουν
ναυλωμένα καπνούς μονάχα κι
οι επιβάτες προσποιούνται
μήκη και πλάτη –
ξέρεις όλοι έχουν ένα όνομα
ανυποστήρικτο.
Αυτό το βράδυ
ποτίστηκα φυγή και
σε περίμενα
Φυγή γυμνή και
Άβυσσο –
Είναι που στο χαμό
τρίζουν οι βροχές μου τα
παραθυρόφυλλά μου και
νιώθω
Πόσοι χρόνοι άραγες
γλιστρούν σε
μια πνοή που λευτερώνεται
και σ’ ένα του γέρματος φιλί -;-

(στο περασμένο βράδυ μας)