Οι μοντέρνοι καιροί
Εκδικάστηκαν σκούροι
Σκουριασμένα φουγάρα
Ατελεύτητου πλοίου
Κι εγώ
Άλυτος ακόμα
Καθαρίζω καταστρώματα
Αγαναχτισμένα
Στων τρελών το ανάστημα
Δεν περισσεύουν τα σάλια
Δεν περισσεύουν οι ενοχές
Αρπάζω κι άλλες
Και σκαλίζω πρελούδιο
Να ξεπετάξω το τέρας
Που ξέβρασε η ορμή μου
Για να χτυπήσω βρώμικες
Θάλασσες
Που παραποίησαν τη σάρκα μου –
Χίλια με πύον σπυριά
Και λέπια γόπας
Για να χτυπήσω πιράνχας
Σε επίθεση ομαδική και
Ολομέτωπη
Κι όταν ήρθες
Σε είδα σαν άγαλμα
Θεάς λαβωμένης
Στα χρόνια ερημιάς
Στο βάθος του βάθους
Της θάλασσάς μου
Κι ερωτική απόγνωση –
Λησμονημένη λήθη –
Ξεθάφτηκε σαν μπόρα
Πληκτρολογώντας πόνο
Στη δακρυσμένη σου μορφή
Άσε με στα αδέξια βήματά μου
Να μπουσουλήσω ξανά
Στο τιμόνι του χρόνου
Αρμυρός αλήτης
ισορροπώ στο διάβα σου…
