Ήθελα από καιρό να μου μιλήσω με τις δικές μου ασύνορες κραυγές που έπνιγαν οι ανατολές των καρναβαλιών και μεθούσαν οι τρομαγμένες ερωμένες - θεατρίνες ξεπεσμένες με τους αλλότριους υποβολείς να υποσκάπτουν τη νοσταλγία των εποχών τους των χρυσών σαν έπη που ναυάγησαν όταν οι τυφλοί ποιητές αρνήθηκαν τα έπαθλα της γραφής τους αφού είχαν ήδη αρνηθεί την πολυτέλεια των εξωφύλλων τους με άδολα ταξίδια στον κόσμο των υπερπόντιων αισθημάτων με ολόκληρο το συν τους συν του μυαλού τους έξω απ' το χρόνο που τρώει ένα ένα τα μέλη της φύσης κι έξω από τα συμπλέγματα των αναγκών που παραλύουν το νου αλλά μ' ένα μεθύσι ατέρμονης δίψας για ανάδειξη της αλήθειας και πίστεψέ το κι εσύ υπάρχει αυτή πάνω απ' το θέατρο σκιών με τα πτυσσόμενα καθίσματα για ανετότερη προσαρμογή των θεατών στις σκηνικές εναλλαγές
Κι αν δε βλέπεις καλά γύρε στο πλάι
Και μου μιλώ και σου μιλώ ξεριζώνοντας όλα τα καλώδια του οργανισμού των επιβαλόμενων τηλεπικοινωνιών προς αποφυγή περεκτροπής των κλήσεων και εκπομπής τους στ' ανίκανα αυτιά πιθήκων και τέτοιων μαϊμουδίστικων συμπεριφορών που με μια μπανάνα στο στόμα μιλούν λένε στο σύστημα λακέδες λεκέδες των λεπτών μου κι ό,τι απόμεινε απ' το θαλασσί μια ανάμνηση απ' το λουλάκι που βούλιαζε η μάνα στη σκάφη τη μεταλλική αφού ουρανός δεν υπάρχει πια να στερεώσω και να στερεώσεις την καρδιά σου κι ένας τρόμος ύπουλου θανάτου περιπλανάται κι ανίδεοι εργαλείο τον αναδεικνύουμε καθημερινό μας δίχως να βλέπουμε ότι βουλιάζουμε όταν μας αρνούμαστε εμείς αρνούμαστε σε μας την πληθώρα των αισθήσεων πετώντας τους βολβούς των ματιών μας στις αποχετεύσεις των συνειδήσεων και ειδήσεις μας φτάνουν αυτοχειριών μαέστρων κι ονειροπόλων και τότε ενθυμούμαι θυμάσαι και συ το πάθος μας που κινούσε ολάκερο το σύμπαν και πώς ν' αντέξεις ξενέρωτος μετά στεγνός να σύρεις τα πόδια σου δίχως τις μπάλες της σκλαβιάς τα ίχνη σου ν' αφήσεις στο διάβα των αιώνων-;-
Κι αν δε βλέπεις καλά γύρε στο πλάι
Υπάρχουν τρόποι διαφυγής αποφυγής του λάθους σου σα να ορθώνω στο λαιμό εκεί στην καρωτίδα περίστροφο το χέρι και τρυπώ με το δείκτη μου το δέρμα του λαιμού μου μήπως κι αγγίξω επιτέλους τις χορδές μου τις φωνητικές να πάλλουν ξανά στη δύση των πάντων και να ψελλίσουν "σ' αγαπώ-!-" μήπως κι ακούσεις επιτέλους για πρώτη φορά τη φωνή μου φωνή σου που είναι..στο τέλος του χρόνου
Κι αν δεν ακούς καλά είναι που καρφώθηκες στο βαρέλι του γύρου του θανάτου.. και νόμισες ότι μπήκες στις γιορτές των ανθρώπων..υστεροφημία για να ΄χουν οι ματαιοδοξίες ανάπηρων ορμών
"Ει, ψιτ-!-" σε ΄μένα μιλάω..
