το χρέος το πρώτο

Παλεύω
μια κίτρινη μέρα
να γονατίσω
την εξάρτηση
απ' την τεθλασμένη
αναπνοή μου
το ευθυτενές σπαθί
που στηρίζει
το κορμί μου
να γεννήσω
επιτέλους
να ΄ρθεις
να αγκαλιάσεις
τον κορμό
των καρπών μου
φωτιές ν' ανάψω
γύρω
απ' τις ελλείψεις
της ματιάς σου
και να χορέψω
στο κέντρο
των οραμάτων σου

Γιατί
χρέος πρώτο
έχω
να ανατείλω
εμένα
για να ελπίζω
σ' ανατολές
εξωγενών
καταστάσεων

στη διασταύρωση των γεγονότων

Είπα
θα φύγω
Θα γεμίσω
τις τσέπες νερό
απ' τους χειμώνες μου
τη λίστα
με τ' αστέρια
στην καρδιά -
εκείνα
που έπεφταν
όταν γεννιόμουν -
τα άλλα
λέω
να μείνουν -
τη μέρα της κηδείας
να φωτίζουν
τους πονεμένους -
Τη σπλαχνική αγάπη
στον κάδο της ανακύκλωσης
θα ρίξω
φτερά στον άνεμο
τις σκέψεις μου
θα κάνω

Κι αφού
θα ΄χω ξεμοναχιάσει
τα κρύα πρωινά
θα στερεώσω τ' ανάθεμα
των μανάδων
στο κούφιο μου μυαλό
Τις τρύπες απ' τις απουσίες σου
θα γαζώσω στα βλέφαρα -
τι χρειάζομαι άλλωστε
τις μνήμες-;-

Τη σύγχυση
να σπείρω
στο χωράφι
των παλμών σου, λέω
να ρημάξει
στα ξενύχτια σου
η αρχή
και λέω να έχω μόνο
τα ρίγη μου
από εκείνον τον πυρετό
της περιπαθούς νεότητας
στο μαξιλάρι
του δικού μου
τ' ουρανού

Να μην προλάβεις
να τηλεφωνήσεις
να μη με δεις
ενώ
θα επιταχύνω το βήμα
στη διασταύρωση
του πλην
με το συν
πάνω
απ' το μηδέν

σινεμά το θέρος

Κάποτε στο κρύο της Νύχτας ή στο αφόρητο της ζέστης κάποιου αλόγιστου μεσημεριού έρχεται η Στιγμή ν' ανακαλύψεις ένα βηματισμό καταδικό σου καταδίκης παραίτηση από το πηγαινέλα και πάντα εδώ του δήθεν απόρρητου σκοπού σου Κι αν ξεσκαλώσεις τα χέρια σου από τις ρίζες του καλοκαιριού γκάζωσε κι οι ουρανοί δικοί σου Κι εγώ θα σε θυμάμαι σαν ένα μήνα θερινό

επιλόχεια διερεύνηση

Θα πω
εσύ ήδη
εισέπνευσες
το απαστράπτον
δειλινό
της επιστροφής
κι εγώ τυρράνησα
το οπτικό μου σύστημα
σ' ένα πεδίο
αλλοτριωμένου θάρρους
για να θηλάσω
τον αντίχειρα
καταπίνοντας
το αίμα μου
που έτρεχε
διαρκώς
σαν εκ γενετής
αδυναμία
οργανική

Κι η ώρα
η σωστή
πότε θα φτάσει-;-
να φορτωθώ
στην πλάτη
το κρεβάτι μου-
έναν άλλο σταυρό-
και να ζητήσω
το θάνατο
στα πεδία άλλων μαχών-;-

Κι έτσι ασθενής
και οδοιπόρος
να κριθώ
και
ν' ανταποκριθώ επιτέλους
στα αιτήματα
των χρωμάτων σου

στο γιο μου, τον ΠΥΡΙΝΟ της ΡΑΠ

20 . 07 . 1988
6:05 π.μ.
στην ανατολή του ήλιου...

(κι είναι Αυτός το πιο Δυνατό μου Ποίημα!)



Έκλαψες!

Κι ήταν
σα να μου έλεγες
"Μάνα,
στάσου να σου ξεπλύνω
τις πληγές"

Και δάκρυσα
και σου είπα
"Σκυμμένη
με βρίσκεις αγόρι μου"

Κι έσκυψες
πάνω στο στήθος μου
κι ήπιες
κι άκουσα
που ψιθύρισες
"σ' αγαπώ"

Κι έλαμψα
για πρώτη φορά
Και πυρώθηκε
η καρδιά μου
"Είσαι ο ήλιος
γιε μου!"
σου λέω από τότε
και σε φιλώ
φυλάσσοντας
τα οράματά σου

Πύρινε
κατάχτησε τα σύμπαντα!!!

Σ' αγαπώ!!!

παραφροσύνη

Όχι τώρα!
Ακόμη λίγο
Κι άλλο πολύ!
Και μετά
τίναξε
τις αισθήσεις σου
από πάνω μου
Να έχεις
τα πάντα
μαζί σου
Πώς
θα μπορέσεις
να ξεσκαλώσεις
απ' το μυαλό μου-;-
Να κολυμπήσεις
θα πρέπει
στο αίμα μου
Μια μια
τις ανάσες σου
να αδράξεις
να δελεάσεις
την πείνα τους
με άλλο παλμό
Τα δελφίνια σου
κατοίκησαν
στην αρτηρία μέσα
της καρδιάς μου
Πώς θα μπορέσεις
να σπάσεις
όλα τα τούνελ μου-;-
Ακόμη λίγο
Δεν είπαμε
ακόμη
δεν είδαμε
δεν προλάβαμε
στο φεγγάρι
να πλαγιάσουμε
Μίλα μου
κι άλλο
Κι ύστερα
δίχως λόγια
φύγε
Εγώ
γεννήθηκα
σκιά

Πού πας-;- Βράδυασε

Είχα μείνει
και
εμμένω
στη φυγή
-στη φυγή σου-
Σαν
από χρόνια
ατέλευτα
-ξέρεις,
αυτά που
χαράζουν
-σε χαράζουν-
κι υπνοβατείς
και σε κάνουν
να σέρνεσαι
στο κατώπι
-κάτι ακόμη
να πάρεις-
ακόμη και
τον πόνο
Σαν από χρόνια
λοιπόν
να σ' έψαχνα

Πες μου
γι' αυτά
που φέρνεις
και παίρνεις
όταν
σκαρφαλώνεις
στα κύματα

Λες φεύγεις
δεν ανήκεις
δε ζητάς
Πες μου
τολμάς;

Αποθηκεύω
χαρά στιγμών
κάτω απ' το μαξιλάρι

Κούρνιασε
και
μη φεύγεις
Κι εγώ
θα μετρώ
τα κομμάτια
του καθρέφτη
που σε πλήγιασαν
-ακόμη
και τα θρύψαλα
θα τα ζυγίζω
με το καντάρι
τόσα φιλιά
να σου δίνω
κι άλλα τόσα
οράματα
πετάγματα

Πού είσαι;
Δώσε μου χρόνο
να σκέφτομαι
πιότερο να σ' αγαπώ

Εδώ
οι νύχτες βαριές
μου πόνεσαν την πλάτη

Προσμένω
τον ωκεανό σου
ωκεανέ μου
και άφοβα
να βουτήξω

Κι όμως
είμαι
είσαι
κι ας μας φθονούν
Και είσαι πάντα εδώ
Κι εγώ
τρέχω τα βράδυα
της αγρύπνιας
-τρέχω
σου-
έχω
σου
το βλέμμα
το περίσσιο φιλί
το όνειρο
Έχω το νου μου
στο φιλί
σου

Και γράφε μου
Οι αντάρες τους
δικός μας
γόρδιος δεσμός
κι ας μη γνωρίζουν

Εσύ
γράφε
μου

ανατροπές

Κούρασα τους αιώνες
που χάραζαν
την απουσία σου
στο κορμί μου

Τις αλυσίδες τάραξα
που ξαγρύπνησαν
το δέρμα
της καρδιάς μου

Κι ανέτρεψα
τις θεϊκές συνομωσίες
με τη σπαραχτική κραυγή
του όρνιου
που σύντριψαν
οι παλάμες μου

Κι είπα να σχεδιάσω
δυο σύννεφα σ' έναν καημό
τη θάλασσα ν' ανέβω
Να αφεθώ στην έκταση όλη
της φωνής μου

Ενώ εσύ
θ' ατενίζεις το αρχείο
των βιβλίων σου
κι οι άλλοι
θα ξεφυλλίζουν τις ζωές μας
να ταράξω τα ρήματα
ρήγματα να κάνω
στην κυριαρχία των αχρείων

Να σε κοιτάζω
και να ονειρεύεσαι

ερπετών συνέχεια

Έχεις ακούσει
το σφύριγμα φιδιών;
Είναι που
τις σειρήνες μιμούνται
και
μοιάζουν να ερωτεύονται
Και
κάνουν τότε
πως λαχταρούν φιλιά
κόκκινα σα μήλα
ή,
σαν καρδιά ματωμένη
και κοκορίζουν
ανήμπορα να δουν
πως
στη συνέχεια
οι ποιητάδες
που ανάπηρους νόμισαν
έφτασαν στην πηγή
κι ήπιαν το νέκταρ
των θεών
ενώ εκείνα
στους βάλτους σέρνονται
και
καταπίνουν
τα κόπρανά τους
Στην υγειά τους

το αξίωμα

Όσο ψηλά και να κοιτάξει το ερπετό ποτέ δε θα σε φτάσει Ουρανέ μου Κάπου τελειώνουν κι οι κορμοί κι οι πύργοι τελειώνουν κι οι φωνές Κι ενώ εσύ ανταμώνεις τους ορίζοντες κι ορίζεις το άπειρο το έρπον θα σουρίζει πάντα κάτω απ' το μεγαλείο σου Κι αν γίνει πάλι να μας αντιγράψουν τις λέξεις μας χάρισμά τους λέω Το Όναρ το δικό μας εκτινάχθηκε στο άβατο Κι εκεί τα έρποντα ψοφούν στον ήλιο σου Ουρανέ μου

για το ... παιδί

Το παιδί
γύρισε μόνο
στο σπίτι

Ξενύχτισε
τους νεκρούς του

Ξενύχτισε
το μέλλον του

Κοιμήθηκε μετά
κουρασμένο

Όταν ξημέρωσε
το παιδί ζητιάνεψε
δάκρυσε
κι ύστερα
το παιδί αυτοκτόνησε

Η μάνα
είχε χάσει το μονοπάτι
Ο πατέρας
έγνεψε συγκαταβατικά
Το παιδί
γρύλισε
λίγο μετά
Κι ο ήλιος
άρχισε πάλι
να παραμυθιάζει
τους ανθρώπους

στην απουσία σου

(η ΦωτοΓραΦία μου)



Ανυπόταχτες
οι νύχτες μου
μετατρέπουν
τη φύση
παραβιάζουν
τη σάρκα μου
κάνουν χαμό
κι εκτινάσσονται
οι φλέβες μου
μαστίγια
σφυρίζουν
σκίζουν
την όρασή μου
σπάνε
τον καθρέφτη
της ψυχής μου
θρύψαλα κάνουν
το κρανίο μου

Πού είσαι
να κρατήσεις
ενθύμιο
τα τούνελ
των οραμάτων μου;