Ο ΤΙΤΛΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ
ΚΑΙ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΦΙΛΗ bloger
"ΨΙΧΑΛΑ" / psixala-vroxis.blogspot.com
Αφιερωμένο στον αδερφό της κι από ΄μένα
Στο Βασίλη
ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ...
Τα ναυάγιά μου
σκουριασμένα φιλιά
Γοργόνες περιπαίζουν
το θάνατό μου
Κι εκεί
ένας χείμαρρος
να λουφάζει στη θάλασσα
Κρεμασμένη, εγώ,
από ΄να φανάρι θλιμμένο στο δρόμο,
πιάνω μια άγκυρα - με προδίνει
Τρωκτικά αμφίβια
κάνουν λεωφόρους τις φλέβες μου...
...Ερωτεύονται με πάθος
τα πάθη μου
κι ιππεύουν την ανάσα μου
Θυμάμαι τη σκιά σου
καθώς έφευγες
Ποτέ δεν κατάφερνες
να σ' ακολουθεί
Σε κρατούσα
απ' την άκρη του αρώματός σου
Πάντα,
είχα για ΄μένα
το μετέπειτα
Έγινα εραστής των βράχων
κι ας υποσχέθηκα
να ΄μαι σελήνη μέσα στη θάλασσα
Αρμυρίστηκα απ' τα κύματα
και διαβρώθηκα
Πάνω στον κόσμο
αρμενίζουν φυματικά παιδιά
Στο βυθό κατευθύνονται οι αιώνες
Κι εσύ...φεύγεις ακόμη...
Το φανάρι σκουριάζει
Θα σε λέω Ερωμένη Απούσα...
Και ποιός είπε
ότι οι νεκροί δε θυμούνται;
Άδειο τοπίο, άγονο
μ' ένα βαγόνι θύμηση
να σαπίζει από ερημιά
Σε σκεφτόμουν
και σ' έκρυβα
στη φωλιά του Ονείρου μου
Και τώρα
που πέθανα...στο δώμα
της αιτίας του θανάτου μου
Εγώ
όμως
είμαι παρούσα
στη συνουσία της θάλασσας
με το χείμαρρο
Κι ας βλέπεις θύελλα
να σβήνει τα ίχνη μου...
Έχω κρατήσει
το σπινθήρα των βλεμμάτων σου
κάτω απ' τη μασχάλη μου...
Σαν εφημερίδα παμπάλαιων χρόνων
Και σε θυμάμαι...
