Στιγματίζει τα πέταλά μου
με την υγρασία του
και βουίζει μετά
στ' αδειανό μου κρανίο
"Να πονέσω" λέει "την αδιόρατη μανία,
μήπως χωρέσω στων αμπελώνων τα δάκρυα".
Ύστερα στροβιλίζεται κοιτώντας
τη φωτογραφία του φοβερού τυφώνα
και μάχεται έναν ανυπεράσπιστο
κρυφό πόθο.